Det har vore eit rart og sjokkerande siste døger. I går ettermiddag byrja eg på vakt på Kvinneklinikken i Bergen, og rett etterpå kom dei fyrste rykta om ei bombe i Oslo. Uverkeleg, men diverre sant. Seinare gjekk det slag i slag med stadig verre nyhende utover kvelden og natta. På same tid hadde vi fleire fødande og var med på livets største mirakel og ikkje minst det største mirakelet i dei einskilde familiane gong på gong. Vakkert og vondt på same tid.
Noko av det mest sjokkerande var likevel då det var klart at det var over 80 døde ungdomar på Utøya. Då var det ikkje lenger eit politisk attentat, men ein kaldblodig massaker.
Det har gått mange tankar til dei som er direkte berørt. Heldigvis er alle eg kjenner i god behald.
Stolt over at akuttberedskapen er på plass når det trengs og at folk er klåre til å steppa inn og yta det dei kan.
Uff, ja dette er en grufull og forferdelig hendelse.
SvarSlettAt en person kan påføre så mange mennesker smerte på en gang.....det skal ikke gå an.
Skulle virkelig ønske at dette bare var en vond drøm